Total de visualitzacions de pàgina:

dimarts, 7 d’octubre del 2008

SIN TÍTULO



Quizá lo más duro de amarte sea no poder decírtelo cada dia, a cada momento, por temor a que dejes de creerlo, o no poder decírtelo con toda la intensidad con que debería decirtelo por temor a que suene extraño, o no poder decírtelo como un torrente de emociones por temor a no ser creído, o no poder decírtelo con todas las palabras bonitas que inventaría para tí por temor a que no suene cierto... y entonces me callo por temor a amarte abiertamente.

4 comentaris:

claudia tomassoni ha dit...

ohhhhhhhhh!!!!!!!!M'ENCANTAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!
ohhhhhhh!!!
ohhhh!!!
es que m'ha agradat molt!
tants dies sense llegir res de nou...
pero fins i tot en aquells dies q no et surt res et pots inspirar en això, en el no res...no???
(ho dic pel text anterior)

petonets!
q se m'acaba el temps de conexió!

cossosmutants.blogspot.com ha dit...

HOla wapaaaa, fa molts dies que no se res de tu.. que no t connectes ???
com va tot ???????????

El llanero solitario ha dit...

Estimar no és dur... si realment estimes algú, no costa, només surt, flueix... i no cal dir-li que l'estimes a cada moment: ell ho sap per com respires, per com parles, per com mires...

I si de debó l'estimes, quan li diguis no deixarà de saber que l'estimes, no li sonarà extrany, no et mirarà incrèdul, ni li resultarà fals!

El que realment costa, és dir t'estimo sense sentri-ho.

cossosmutants.blogspot.com ha dit...

Vaja, el llanero solitario també és un filòsof de coixi i nits de vodka en solitari, suposo que d'aquí li deu venir el nom !